Niet te geloven 🏞

Ik kan het nog steeds bijna niet geloven, maar over 11 weken vliegen Martien, Femke, Elke, Ties en ik naar Nieuw Zeeland.

Niet te geloven omdat ik alles behalve een wereldreiziger ben. Het verste land dat ik tot nu toe heb bezocht is Turkije.

Niet te geloven omdat ik vliegen super spannend en echt niet relaxed vind. En nu ga ik 2 keer 24 uur vliegen. Met 3 kinderen die ook nog nooit gevlogen hebben. Godzijdank heeft Martien wel de hele wereld over gevlogen en kan hij ons vast veilig vliegtuig in en vliegtuig uit loodsen.

Niet te geloven omdat het zo'n bizar mooi land is dat ik bij alle Pinterest-plaatjes die ik verzameld heb denk dat het echt een droom moet zijn. Maar het is echt waar!!!

Na het overlijden van 'ons pap' in juni kwam het besef dat je maar 1 keer leeft en niet moet wachten om van dat ene leven een feestje te maken wel kei hard binnen. Allebei mijn ouders mochten nog niet eens 70 worden. Ik moet waarschijnlijk werken tot mijn 70e... ik moet nu beginnen aan die bucketlist. En ineens was er de gedachte "ik wil met mijn gezin naar nieuw zeeland". Die gedachte liet me meteen niet meer los en geheel tegen mijn persoontje in ben ik vrij snel, met weinig overleg met Martien, gaan regelen. Snel Sandra Vestjens, reisadviseuse, gebeld en een afspraak gepland. Voor we het wisten zaten we samen aan tafel een plannetje te maken van wat we wilden zien.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet vaak zo slecht heb geslapen als de eerste nachten na die afspraak. Mijn hoofd duizelde van alle informatie die ik over Nieuw Zeeland opzocht, alle beslissingen die ik moest nemen en vooral een allesoverheersend gevoel van "YAHOO!!!". 

Na de eerste dagen waarin het idee langzaam landde zijn we de laatste weken met stukjes en beetjes bezig geweest met het plannen, organiseren, voorbereiden en verheugen op ons trip. De kids geheel op hun eigen manier. Femke door alvast een doe-boekje te maken voor haarzelf en haar zusje en broertje voor onderweg. Elke door een kijkdoos van Nieuw Zeeland te maken en een aftelkalender te maken. En Ties door zich hele grote zorgen te maken over de mogelijkheid dat we kunnen neerstorten en dat we dan toch zeker wel opa en oma weer gaan zien, maar dat het wel heel verdrietig zou zijn als er 1 iemand niet zou doodgaan bij de crash. Mooi om te zien hoe ze er allemaal op hun eigen manier mee bezig zijn. En ook hoe ze elkaar hier samen in vinden en de meiden bijvoorbeeld proberen om Ties gerust te stellen. 

Niet te geloven, maar inmiddels geloof ik het bijna; Wij gaan naar Nieuw Zeeland.